ನದಿಯ ಹರಿವು

ನಿನ್ನ ತಿಳಿವಿನ ಹರಿವು
ನನ್ನ ಎದೆಯೊಳಗಿಳಿದು
ಮನದಿ ಮೂಡಿದ ನೋಡು
ಉದಯ ಸೂರ್ಯ

ನಿನ್ನೊಂದೊಂದು  ಬಿಂದು
ಕಿರಣ ಕಿರಣವ ಹೀರಿ
ನಯನದುಂಬಿದೆ ನೋಡು
ಅಚ್ಚರಿಯ ಬೆಳಕು

ನಿನ್ನ ಕರದಲಿಪಿಡಿದು
ರವಿಯ  ವಂದಿಸೆ ನೋಡು
ಹೃದಯದುಂಬಿದೆ ಧನ್ಯ
ದೈವ  ಕೃಪೆಯು

ನಿನ್ನೊಳಗೆ ನೆನೆಯುತ್ತ
ಕಳೆದೆ ನಿನ್ನೆಯ ಕರ್ಮ
ಜೀವದುಂಬಿದೆ ನೋಡು
ಪಡೆದ ಪುಣ್ಯ

ನಿನ್ನೊಂದೊಂದು ತಿರುವು
ಚಿತ್ತವನು ಬಿಗಿಯುತ್ತ
ಒಳಗಣ್ಣ ತೆರೆಸಿದೆ
ಋತದ ಚಲನೆ

ನಿನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ
ಜಗವೆಲ್ಲ ಹರಿದಿದೆ
ಬಿಂದು ಬಿಂದುವಿನಲ್ಲು
ಆ ಕಾಲಗರ್ಭ

ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಕಿಡಿ

ಎದೆಯಾಂತರಾಳದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುವ ಭಾವ
ನವಿರು ನಲುಮೆಗೆ   ಲಹರಿಯಾಯಿತು  

ನೆನಪಿನಾಳದಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿಬಿದ್ದ ಕನಸು
ಒಂದು ಉಸಿರಿಗೆ ಚಿಗುರಿ ಮೊಳಗಿತು  

ಮನದಾಳದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಮಸುಕಾದ ಕಿಡಿ
ಒಂದಿಷ್ಟು ತಪಕೆ ಜಗವ ಮೆಟ್ಟಿತು

ಭುವಿಯೊಳಗೆ ಬಿದ್ದ ಆ ಚಿಕ್ಕ ಬೀಜ
ಇಷ್ಟು ನೀರಿಗೆ ಹೆಮ್ಮರವೇ ಆಯಿತು

ಭಾವ ಬೀಜ ತಪವಗೈಯಲು
ಮನದ ಕನಸು ವಿಶ್ವವಾಯಿತು

ಜಯಶೀಲ ದೊಡ್ಡಪ್ಪ

ಹೃದಯಕಾದ ಗಾಯ ಮನ ಕುಗ್ಗಿಸಲಿಲ್ಲ

ಹೃದಯವೇ ಹಿಗ್ಗಿ ಮಹಾಮನೆಯಾಯ್ತು

ಯಾರು ಬೇಕಾದರೂ ಯಾವಾಗಲಾದರೂ

ಒಳಬಂದು ಹೋಗಬಹುದು ಮತ್ತೆ ಬರುವುದಕೆ

ಒಳಬಂದವರಿಗಿರಲಿ ಇಣುಕಿದವರಿಗೂ

ಜೀವಾಮೃತ ಸಿಂಚನ ಸತತ ಸೆಳೆತ ನಿರಂತರ

ತಾಯ ಹೃದಯ ಬಯಸುವ ಮಗುವಿನಂತೆ

ಯಾತ್ರೆಯ ದಣಿವಾರಿಸುವ ತಂಗುದಾಣದಂತೆ

ಕುಣಿನಲಿದು ಆಟವಾಡುವ ಮೈದಾನದಂತೆ

ಎಲ್ಲ ನಮ್ಮವರಿಲ್ಲಿ ಇಡಿವರುಷದ ಜಾತ್ರೆಯಂತೆ

ಗುರುಗಳ ಮಹಿಮೆ ಜಯವಿತ್ತು ಶೀಲವಿತ್ತು

ಯಾವಕಾರಣದ ಹಂಗಿಲ್ಲದ ಪ್ರೀತಿಯಿತ್ತು

ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗೂ ಮಗುವಿಗೂ ಅಂತರವಿಲ್ಲ

ಹಿರಣ್ಯಗರ್ಭದಂತರಾಳದ ನಿಮ್ಮ ಮುಗುಳ್ನಗು

ಒಮ್ಮೆ ಅದರ ಸ್ಪರ್ಶವಾದರೆ ಅದರಿಂದ

ಬಿಡುಗಡೆಯಿಲ್ಲ ಅದರ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿಲ್ಲ

ನಿಮಗೆಲ್ಲರೂ ಬೇಕು ಎಲ್ಲ ಬರಬೇಕು

ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಎಲ್ಲರೂ

ಒಳ್ಳೆಯವರೇ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಧರ್ಮವಿದೆ

ಇದೇ ನಿಮ್ಮ ತಾನ ಇದೇ ನಿಮ್ಮ ಧ್ಯಾನ

ಆಮನೆಯೀಗ ಬರಿ ಜಯನಗರವಲ್ಲ

ನಮ್ಮ ಮನಮೂಡಿರುವ ದೇವಮಂದಿರ

ಆಮನೆಗೆ ಸಾವಿರ ಕರುಳಬಳ್ಳಿ

ಜೀವಾಮೃತದಿ ಬೆಳೆದ ಮನ ಜನ ಸಾಗರ

ಆಮನೆಯ ನಿರ್ಮಾತೃ ನೀವೆ ಸರಿ

ನೀವಾ ಮನೆಯೇ ಆಗಿ ನೀವೆ ಮಂದಿರ

ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ

ಋಷಿ ತಪಸ್ಸಿನ ಗಂಗಾವತರನಾ

ಕೃಷ್ಣ ಕೊಳಲಿನ ಯಮುನಾ ಗಾಯನಾ

ರಾಮಧರ್ಮಮನ ಸರಯೂ ಚೇತನಾ

ಕುಣಿಕುಣಿವ ನರ್ಮದೆಯ ಕೀರ್ತನಾ

ತಾಂಡವದ ಬ್ರಹ್ಮಪುತ್ರ ನರ್ತನಾ

ಜೀವ ದಾಹ ತೀರುವ ತುಂಗಾ ಪಾನಾ

ಹರಿದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಪೊರೆವ ಕಾವೇರಿಯ ಭಾವನಾ

ಸೃಷ್ಟಿಸ್ಥಿತಿಲಯಗಳ ಸರಸ್ವತಿ ನಯನಾ

ಎಷ್ಟು ಬತ್ತಿಸಿದರೂ ಒಣಗಲಿಲ್ಲ

ಹುಡುಕಿದಷ್ಟೂ ಮೂಲ ಸುಲಭವಲ್ಲ

ಬಚ್ಚಲ ನೀರು ಹರಿಸಿದರೂ

ಮೂಲಸೆಲೆ ಸ್ಫಟಿಕ ಸ್ಪಷ್ಟವಿದೆಯಲ್ಲ

ದಿಕ್ಕು ಬದಲಿಸಿದಷ್ಟೂ

ಮತ್ತದೇ ದಿಕ್ಕು ಮತ್ತಷ್ಟು ವೇಗ

ಕಿರುದೊರೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಂಚಿದರೋ

ಹರಿದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಮಹಾಪಾತ್ರ ಆವೇಗ

ವಿಷಸುರಿದಷ್ಟೂ ದೈವಕೃಪೆ ಮಹಾಮಳೆ

ಹರಿವಿನಲ್ಲಿ ನಂಜುಂಡ ಈ ಮಹಾನದಿ

ಚೆಲ್ಲಿದ ರಕ್ತವೆಲ್ಲ ಒಂದು ಹರಿವಿನಲ್ಲೊ

ಇನ್ನೊಂದು ಬೀಳಿನಲ್ಲೊ ಕಳೆದು ಶುದ್ಧಿ

ಕಣ್ಕಟ್ಟು ಮಾಯೆ ಇವಳ ಎಷ್ಟು ಮುಚ್ಚುವುದು

ಹರಿವಿನಲ್ಲೆ ಇವಳಿರವು ಹೃದಯಕಾಣುವುದು

ಅಡ್ಡಗೋಡೆ ಸ್ಫೋಟಕ ಏನೆಷ್ಟು ಸಿಡಿವುದು

ಅದೊಂದು ಸೆಲೆ ಗುಪ್ತಗಾಮಿನಿ ಹರಿಯುತಿಹುದು

ವಿಷ್ಣು ಮಾವ

ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಬದಲಿಸಿದಿರಲ್ಲ

ಕ್ಷಣವೊಂದರಲ್ಲಿ ಜಗಮೊಗಚಿತಲ್ಲ

ಹಾಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ

ಇಲ್ಲಿ ಯಾವುದರ ಹಂಗಿಲ್ಲವೆನ್ನುವ ಹಾಗೆ

ಇದ್ಯಾವುದೂ ನಿಮ್ಮದಲ್ಲವೆನ್ನುವಂತೆ

ಜೀವೋಲ್ಲಂಘನ ಮಾಡಿದಿರಲ್ಲ

ತ್ಯಜಿಸಿ ನಡೆದೇಬಿಟ್ಟಿರಲ್ಲ

ಏನಿತ್ತು ಅಷ್ಟವಸರ

ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿನ್ನು ಧರ್ಮ ನೆಲೆಯಾಗಿಲ್ಲ

ನಾವಿನ್ನೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನಡೆಯಲು ಕಲಿತೇ ಇಲ್ಲ

ಅಂಥ ಅಣ್ಣ ಇನ್ನೆಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಾರು

ಗೌರಿ ಪೂಜೆಗೆ ಸೀರೆ ತಪ್ಪುವುದುಂಟೆ

ನಾಗರಪಂಚಮಿಗೆ ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಭೇಟಿ

ವರ ಮಹಾಲಕ್ಷ್ಮಿ ಗೆ ಎಲ್ಲ ಬರಬೇಕು

ದಿಕ್ಕು ತೋಚದಾಗ ವಿಷ್ಣುನ ಒಂದು ಮಾತು ಕೇಳು

ನಡೆನಡೆಗೂ ದಾರಿ ತೋರಿದ ಧ್ರುವನಕ್ಷತ್ರ

ದಣಿವಾದಾಗ ಭೀಮಸವಾರಿ

ಜಗತ್ತಗೆ ವಸುಧೈವ ಕುಟುಂಬಕಂ

ನೀವು ಇದ್ದಿರಲ್ಲ

ಅದೇ ಒಳಗೊಂದು ಧೈರ್ಯವಿತ್ತು

ಎಲ್ಲ ಸರಿಯಿದೆ, ಸರಿಯಾಗುತ್ತದೆ

ಎನ್ನುವ ಭರವಸೆಯಿತ್ತು

ದೂರದವರು ಹತ್ತಿರವಾದರು

ಸಂತೆ ಸಮುದಾಯವಾಯ್ತು

ಅರಳಿಮರದ ಅಶ್ವತ್ಥ ಕಟ್ಟೆಯ

ಕೆಳಗೆ ನೆರಲಿನಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದೆವು

ಮರಕೋತಿಯಾಡಿದೆವು

ಎಲೆದೂರಿ ಬಂದ ಸೂರ್ಯಕಿರಣದಲ್ಲಿ

ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವರಾದ ಜನರೆಷ್ಟೊ

ಬಂದು ಹೋದವರೆಷ್ಟೊ ಲೆಕ್ಕವಿಟ್ಟವರಾರು

ಹೆಸರಿಟ್ಟಷ್ಟಕ್ಕೆ ಅನ್ವರ್ಥವಾದಿರಿ

ವಿಷ್ಣು ಎಂದದಕ್ಕೆ ಪೊರೆದ ರಾಮನಾದಿರಿ

ಸುಮ್ಮನೆ ಬದುಕಿ ಆದಿರಿ ದಾರಿದೀಪ

ನೀವೆಷ್ಟು ದಿನವಿದ್ದರೂ ಇನ್ನಷ್ಟು ಬೇಕಿತ್ತು

ಮಾತುಮಾತಿಗೂ ನಿಮ್ಮದೇ ನೆನಪು

ನೀವೀಗ ಮನೆಮನೆಯ  ದೇವರದೀಪ

ಪರ್ವತ

ಓ ಪರ್ವತರಾಜನೆ

ಅಚಲ ಬೃಹದಾಕಾರ ನೀ ಕಣ್ದುಂಬಿಬಂದೆ

ಕಿರಿಯ ನನ ಮನ ಹಿಗ್ಗಿ ಹಿರಿದಾಗಲೆಂದೆ

ಅಗೊ ನೋಡು ನಾ ಹೊರಟೆ ಜಗಗೆಲ್ಲಲೆಂದೆ

ಸೃಷ್ಟಿ ವಿಸ್ಮಯದಾಳ ನಾ ಮನಗಾಣಲೆಂದೆ

ಅಷ್ಡೆತ್ತರದಿ ನೀನಾದೆ ಮಾಚುಪೀಚು

ಎಷ್ಟು ಜನರ ಕರೆಸಿದೆ ಚೋಮೊಲುಂಗ್ಮ

ದಕ್ಷಿಣಕಗಸ್ತ್ಯ ಇಳಿದು ಹೋಗಲು ವಿಂಧ್ಯ

ಜೀವವೈವಿಧ್ಯಕಾದೆ ನೀ ಸಹ್ಯಾದ್ರಿಯು

ಬಿರುತಾಪ ಬಿಸಿಗೆ ನೀ ಉಲ್ಲಾಸ ತಾಣ

ಸಾಹಸದ ಗೆಲುವಿಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಚಿಲುಮೆ

ಭೂಮಿ ಆಕಾಶಗಳಿಗೆ ಸೇತುಬಂಧ

ದೈವ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರ ನಿನ ಕ್ಷೇತ್ರ ಮಹಿಮೆ

ನಿನ್ನೊಡಲ ಬೇಗೆಯದೆ ಜ್ವಾಲಾಮುಖಿ

ನೀ ಮುಗಿಲಚುಂಬಿಸಲು ಮುಸಲಧಾರೆ

ನೀ ಚಲಿಸಬಯಸಲು ನದಿಯಹರಿಯಾದೆ

ನಿನ್ನಾಟ ಲೀಲೆಯೇ ಪ್ರಾಣಿಪಕ್ಷಿಗಳು

ಜಗವನಾಳುವ‌ ಈಶನಿಗೆ ಕೈಲಾಸನು

ಮಂಥನದಿ ಅಮೃತಕೆ ಮಂದಾರನು

ಹಾರಿ ಲಂಕಯೆ ಸೇರಲು ಮಹೇಂದ್ರನು

ಮರಣದಿಂ ಜೀವಕ್ಕೆ ಗಂಧಮಾದನನು

ನಿನ್ನ ತಪಸಿನ ಫಲ ನಮಗೆ ವನದ ವೈವಿಧ್ಯ

ನಿನ ಸಂಕಲ್ಪ ಹೆಪ್ಪಾಗಿ ಕಲ್ಲು ಬಂಡೆಯದು

ಹತ್ತಿ ಇಳಿದರೆ ಒಮ್ಮೆ ಜೀವಕ್ಕೆ ಮರುಜನ್ಮ

ನೆಟ್ಟು ನೋಡುತ್ತಲೆ ಭಾವಪರಯಾತ್ರೆ

ನಿನ ಬೃಹದಾಕಾರ ಮುಗಿಲೆತ್ತರದ ಭವ್ಯ

ನಿನ ಮುಂದೆ ನಾ ಹುಲು ಮಾನವ-

-ನಾದರೂ ನನಗಿಲ್ಲ ಕೀಳರಿಮೆ ಭಾವ

ನನ್ನ ಒಳ ಮೂಡಿಸಿಹೆ ಧನ್ಯತೆಯ ಭಾವ

ಬುವಿಯಿಂದ ನಿನ್ನ ತುಟ್ಟ ತುದಿ ದಿಟ್ಟಿಸಲು

ಕೂಗಿ ಕರೆವುದು ನನ್ನ ಶರಣಾಗಲು

ತಪದಿ ಮುನ್ನಡೆಸಲು ಇಹದ ಕಾಯಕ

ಮನದಿ ಮೂಡುವುದು ದೇವಲೋಕ

ಸೂರ್ಯ

ನಮ್ಮ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ

ಮೆಲ್ಲ ಮೂಡುವ ರೀತಿ

ನಿನ್ನ ಚಿನ್ನದ ಒಲುಮೆ

ತಾಯ ಹಸ್ತದ ನಲ್ಮೆ

ತರೆಸಿ ನಮ್ಮಯ ನಯನ

ಚಲಿಸಿ ನಮ್ಮಯ ಜೀವನ

ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪವೆ ಪ್ರಖರ

ನಾಳಿ ನಮಗದೆ ಶಕ್ತಿ

ಕೆಂಪು ಜ್ಬಾಲೆಯ ನೀನು

ತಂಪು ಹಸಿರಿನ ಮೂಲ

ನಿನ್ನ ನೀನೇ ದಹಿಸಿ

ನಮ್ಮ ಜೀವನ ಬೆಳಗುವೆ

ನಿನ್ನ ಕೃಪೆಯ ನಂದನ

ಇದುವೆ ಸಂಧ್ಯಾವಂದನೆ

ಹೂವು

ಹಗಲಲ್ಲಿ ನೀ ಬಣ್ಣ

ಇರುಳು ನೀ ತಂಪು

ನಿನ್ನ ಕಂಡ ಕ್ಷಣ

ಮನದಲ್ಲಿ ಒಲವು

ನಿನ್ನ ಅರ್ಪಿಸಿದಾಗ

ಮನದಲ್ಲಿ ಭಕ್ತಿ

ನಿನ್ನ ಮುಡಿದಾಗ

ಮುಖದಲ್ಲಿ ಚೆಲುವು

ನೀನು ಮಾಲೆಯಾಗಿ

ನಮಗೆ ಚಿರವು

ನಿನ್ನ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ

ಮೈಯೆಲ್ಲ ಹಿತವು

ನಿನ್ನ ಕಂಪಿನಲಿ

ನಮಗೆಲ್ಲ ಹರುಷ

ನೀನು ಹಣ್ಣಾಗಿ

ನಮಗೆಲ್ಲ ಗೆಲುವು

ನೀ ಭುವಿಗಿಳಿದು

ಫಲವಾಯ್ತು ಮಣ್ಣು

ನೀ ರಸಭರಿತ

ನಮಗೆಲ್ಲ ಜೇನು

ನೀ ಮತ್ತೆ ಮರವಾಗೆ

ಜಗವೆಲ್ಲ ಹೂವು

ನದಿ

ಭೂದೇವಿಯು ಎದೆ ಪ್ರೀತಿ ತೋರೆ

ವರುಣನಾಂದ ನೀ ಬಾಷ್ಪಧಾರೆ

ಶಿಖರಪರ್ವತ ವರನೀಡಿ ಕೃಪೆದೋರೆ

ಜೀವರಾಶಿಗೆ ನೀನು ಅಮೃತಧಾರೆ

ಸಾಗರನ ಒಡಲ ಕೃಪೆಯು ಮೇಲೇರೆ

ಆಕಾಶರಾಯನ ಅಭಯ ಇಳಿಧಾರೆ

ಸಕಲವೆಲ್ಲವನು ಮುತ್ತಿಕ್ಕಿ ನೀ ಸವರೆ

ಮೂಲಸೆಲೆ ಸೇರಿ ನದಿ ಜೀವಧಾರೆ

ಋಷಿ ಸಂಕುಲದ ನೀ ಸಂಚಯಿತ ತಪಧಾರೆ

ಮನುಜ ಸಂಕುಲದ ನೀ ಭಕ್ತಿ ಮನಸಾರೆ

ಭೂತಾಯಿಗೇ ವನಸಿರಿಯ ಕೃಪೆತೋರೆ

ಸಕಲವನು ಪೋಷಿಸುವ ನೀ ಸೃಷ್ಟಿಧಾರೆ

ಅನಾದಿಯಿಂ ನೀ ಪಾಪ ತೊಳೆಯುತ್ತಲಿರೆ

ಮನುಜ ಕಲ್ಮಷವೆಲ್ಲ ನಿನ್ನ ಒಡಲ ಸೇರೆ

ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ನಿನ್ನಡ್ಡ ಅಣೆಕಟ್ಟು ಜೋಡಿಸಿರೆ

ನಮ್ಮ ಮನದಾಳದಲಿ ಮಾತ್ರ ಪುಣ್ಯಧಾರೆ

ತಿರುತಿರುವಿನಲ್ಲೂ ಆಶ್ರಯವ ನೀ ತೋರೆ

ಬೀಳು ಬೀಳುವಲ್ಲೆಲ್ಲ ಅಭಿ಼ಷೇಕವಾಗಿರೆ

ಹರಿದು ಹರಿದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಅನ್ನಪೂರ್ಣಾದೇವಿ

ತೃಷೆಯೇರಿದೆಲ್ಲರಿಗೆ‌ ವಿಪುಲಜಲಧಾರೆ

ರೌದ್ರದಲಿ ಇಳಯುತ್ತ ತಪಸಿನಲಿ ಹರಿಯುತ್ತ

ಭಕುತಿಯಲಿ ತಿರುವುತ್ತ ನೀ ಪ್ರದಕ್ಷಿಣೆ

ಸಾಗರನ ಸೇರುವ ತವಕ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರೆ

ವಿಪರೀತವಾಗಿ ಚಂಚಲಿತ ನೀರೆ

ಸಾಗರನ ತೆಕ್ಕೆಯಲಿ ಶಾಂತಿಯಲಿ ಕರಗುತ್ತ

ಇರುವನ್ನು ಮರೆವ ನೀ ಮುಕ್ತಿಧಾರೆ

ನಿನ್ನ ಜನುಮದ ಸಾರ್ಥಕದ ಕತೆಯಿನ್ನು

ನಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಸತತ ಭಾವಧಾರೆ

ನಿನ್ನ ಮಾತು

ನಿನ್ನಂತರಾಳದ ಒಂದು ಮಾತು

ನನ್ನ ಮನಸನು ಕಲಕಿಬಿಟ್ಟಿತು

ನೀ ದುಗುಡದಿಂದುಲಿದ ನುಡಿ

ಅಂತರಂಗದಿ ಮಿಡಿದುಬಿಟ್ಟಿತು

ನೀನೆಂದೊ ಆಡಿದೊಂದು ಮಾತು

ನೆನಪಲ್ಲಚ್ಚಳಿಯದಾಯಿತು

ನೀ ದೂರದಲ್ಲಿ ಕೂಗಿ ಕರೆದದು

ಕಿವಿಯಲೆ ಉಸಿರಿದಂತಿತ್ತು

ನೀ ಕಠಿಣದಿಂದ ನುಡಿದ ಪರಿಗೆ

ನಖಶಿಖಾಂತ ಅಲ್ಲಾಡಿಬಿಟ್ಟಿತು

ನೀನೆದುರು ನಿಂತು ಕೊಟ್ಟ ಕರೆ

ನನ್ನಾಲಸೆಯ ಮೆಟ್ಟಿಬಿಟ್ಟಿತು

ನೀನಾಡದೆ ಸುಮ್ಮನಾದರೂ

ಹೃದಯ ಬಡಿತ ಕೇಳಿಬಿಟ್ಟಿತು

ನೀ ಮೌನವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದರೆ

ಮೌನವೇ ಮಾತಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿತು

ಜೋಗುಳ ಹಾಡುವ ಹೊತ್ತು

ಜೋಗುಳ ಹಾಡುವ ಹೊತ್ತು

ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನಿದ್ದೆಯ ಹೊತ್ತು

ಕತೆಯನ್ನು ನೆನೆಯುತ್ತ ಮಲಗೋಳೆ

ನೀನೆ ನೀನೆ ನೀನೆ ನಮ್ಮ ಕನಸು

ಚಂಗನೆ ನೆಗೆದು

ಸರಸರನೆ ನಡೆದು

ಸುಯ್ಯೆಂದು ಸರೆಯೋಳೆ

ಕೋಪದಿ ಒಗೆದು

ತಾಪದಿ ಸುರಿದು

ಮುದ್ದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗೋಳೆ

ಕತೆಯ ನಾದಕ್ಕೆ ಕರಗೊಳೆ

ನೀನೆ ನೀನೆ ನೀನೆ ನಮ್ಮ ಕವನ

ಅಂದದಿ ಬಗೆದು

ಚಂದದಿ ನಡೆದು

ತಧಿಮಿಯ ನಲಿಯೋಳೆ

ತನ್ನಲ್ಲಿ ತಾನೆ

ಹಾಡಿ ಕುಣಿಯುತ್ತ

ಎಲ್ಲೆಡೆ ಸುಳಿಯೋಳೆ

ಎಲ್ಲರ ಮೆಚ್ಚಲ್ಲಿ ಮಿನುಗೊಳೆ

ನೀನೆ ನೀನೆ ನೀನೆ ನಮ್ಮ ತಾರೆ

--------ಜೀವಿಶಿವು

Head and Torso - The Sentence

Once upon a time there was a Head in a town. The Head was impressive. She had sharp eyes that could see far and long. She had sharp ears that could perceive the faintest of the sound. She had a powerful brain that could fast and sparkling mind that could create the most brilliant of thoughts. She had a tongue that could speak effectively.

However, She had no body. If She spoke no sound came at all. If She wanted to run She had no legs at all. If She wanted to give She had no hands at all. When She spoke the eyes did not say anything at all. The Head did not want to be a butt of jokes and hence decided hide herself from rest of the world. She asked some sympathesizers to hide her in an enclosure. She lived with a disappointment and but also with a hope. She did not know who would help her and where the help will come from. But She never lost hope. She waited forever.

Far far away in the woods, at the same time, there was a Torso. He had an enchanting pair of arms and a long and strong pair of legs. He had a Heart as well. But He had a curse to be invisible. He could run like a cheetah and lift a boulder, but this meant nothing to the people. No emotion flew into its Heart. Nobody developed any friendship with the Torso. He could do the most fantastic of the acrobatics but nobody could experience it. Instead people only thought there was a ghost when He moved fast as they perceived the sound without any actor. The Torso was frustrated. He had made umpteen attempts to attract attention but all efforts were futile.

A great sage of discourse one day came to the town passing through the woods. The sage had perceived the Torso although he could not see it. He kept wondering how to release the Torso from the clutches of its curse but soon forgot the matter. He was delivering discourses to the people. People across the town came to his discourses. The Head was tempted to go for his discourse. But she did not want to be made fun of. Who would anyway take her to the discourse? Thankfully, the sage himself began another discourse close to a place where the Head was hiding.

The sage began his discourse. The Head listened. Slowly, she got mesmerized. Her eyes began to sparkle. Her hope began to grow further. She grew courage enough to make herself visible. She strongly felt that this was the day she was waiting for all along. She slowly started to move drawn by a heavenly power.

Far away in the woods, the Torso felt a strong drawing force. He began to walk and slowly started to run. He no more felt frustrated. He forgot that people felt scared when he ran. After hours of running he stopped. He was now at the place where the sage was giving a discourse right in front of everybody and the Head herself.

The Sage continued his discourse. The Head and the Torso now felt their time had come for the release of the curse. The Sage slowly came down. He caressed the Head and the Torso. He began to chant heavenly verses and placed the Head on the Torso. It was a miracle. The Head could now speak and everybody heard. The Torso was now visible to everybody. The emotions flew into the Heart. The Head could now do everything that she thought. When the Head wanted to give away, the hands were they do it for her immediately. When the Torso wanted to run, the Head allowed it to run and gave it its name. All could now see how enchanting the Torso was and how brilliant the Head was.

They began to call it HeadTorse, slowly it became Hentorse and then Hentense and eventually Sentence. The Sentence then began to teach how to speak, write and listen correctly and well to all the children thereafter.